Zieleplaats Groeve Hengböhl

Retraite

We zijn heel erg klein. En we zijn met heel, heel veel. We leefden lang voor jullie en - neem me dit alsjeblieft niet kwalijk - Werden waarschijnlijk vele miljoenen jaren ouder dan jullie. Mijn naam is Ostrakode. Ik werd gekozen door de anderen, die ook allemaal Ostrakode heten, om jullie over ons te vertellen. Ik koos deze steengroeve in de buurt van Usseln om jullie te ontmoeten om een specifieke reden, die ik later zal onthullen. Wat je met mijn berichten doet, is natuurlijk aan jou. Maar ik zal mezelf een kleine hint geven over hoe je ze zou kunnen begrijpen: Neem jezelf niet te serieus. Dat jullie de kroon van de schepping zijn en zo. Het zou kunnen dat ook in de schepping geldt: wie het laatst lacht, lacht het best.
Eerste punt voor ons: onze rijkdom aan variaties. Als je de gorilla's, chimpansees en orang-oetangs erbij optelt, hebben jullie hominiden acht soorten. En wij? Vandaag de dag zijn er nog steeds 10.000 tot 15.000 soorten van ons, schelpdieren in jullie taal. In de loop van de geschiedenis van de aarde zijn er veel meer soorten bijgekomen, zodat het op een gegeven moment onmogelijk werd om de tel bij te houden.
Je vraagt wat het geheim van ons succes is? Aanpassingsvermogen. Ons lichaam is slechts drie millimeter groot, maar we kunnen ons overal goed redden. Van oceanen, rivieren en beken tot kleine plasjes in weilanden. We zijn echt een match made in heaven. Ook qua voeding trouwens. Terwijl jullie vleeseters, vegetariërs en veganisten nog ruzie met elkaar maken, zijn wij consequente flexitariërs. Ons motto: neem wat komt! Microalgen, dode dieren en als het moet, eten we zelfs de resten van onze dode buren.
Waarom ontmoeten we elkaar hier, in de steengroeve van Hengböhl? Ten eerste omdat deze plek je zeker zal bevallen. De stenen muren omsluiten het bijna volledig, een gevoel van veiligheid treedt in als je door de smalle ingang naar binnen gaat. Een plek van rust en bezinning, afgeschermd van het lawaai en de drukte van de moderne tijd. In het midden trekt een spiraal van voetbalgrote keien de aandacht. Hij is gemaakt door Renate Hill, de GeoPark-gids die je hierheen bracht. Je herinnert je wat ze erover zei: "Je gaat stap voor stap van buiten naar binnen, een symbool van de reis van het leven, met vreugdevolle hoogtepunten en verdrietige dieptepunten. En als je de spiraal weer verlaat nadat je van binnen naar buiten bent gegaan, ben je dezelfde persoon, maar niet langer dezelfde persoon." Zie je, dit is een goede plek om na te denken over je eigen levensduur, over tijd, over vergankelijkheid.
Dit is precies de belangrijkste reden voor ons evolutionaire rendez-vous hier. Ik wilde discreet jullie aandacht vestigen op hoe kort jullie bestaan is in het licht van geologische eeuwigheden. Waar jullie nu staan, sommigen van jullie met wandelschoenen aan, was 370 miljoen jaar geleden een diepzee. Op de bodem daarvan, in de duisternis, leefden wij, de ostracoden, toen al, glijdend, kruipend en zwemmend met onze ledematen. Op een gegeven moment werd het nog donkerder. Kleislib werd laag over laag afgezet, mijn mede-oestrokodillen en ik zaten vast, het land steeg, de zee trok zich terug, de slib droogde op en werd onder grote druk samengeperst, er ontstond schalie. En wij zaten er natuurlijk middenin. Versteend. Een stil verhaal over de wisselvalligheden van het leven. Leien als een bibliotheek van gefossiliseerde bewijzen.
We kwamen pas weer aan het licht in 1910. Toen besloot de gemeente Usseln om de aarde hier open te maken en stenen te delven. Er waren breukstenen nodig voor de fundering van huizen en schuren en veel ballast voor de aanleg van spoorwegen. Er werd zwaar lichamelijk werk verricht met pikhouwelen en hamers en later werd er zwart buskruit gebruikt voor het opblazen. Stel je voor: Een hele bibliotheek die in grind wordt veranderd. Maar dat waren nog eens tijden. Tegenwoordig is de voormalige steengroeve, zoals je weet van Renate Hill, een geostation, een spirituele plaats en een schat aan fossielen. Gefossiliseerde brachiopoden, schelpen, trilobieten en koppotigen. En wij natuurlijk, de mosselkreeftjes. De GeoPark-gids heeft altijd een hamertje bij zich om op stenen te tikken om te zien welke dieren uit de prehistorische dierentuin ze herbergen.

Nu is het aan jou om conclusies te trekken uit wat je hebt gezien en ervaren. Respect voor de evolutie die zelfs na miljarden jaren nog doorzet? Een perceptie van grootsheid? Misschien twijfel of de mens zichzelf terecht boven alle andere wezens plaatst? Het gevoel deel uit te maken van een grotere en hogere dimensie? In elk geval wens ik je alle tijd van de wereld om er in alle rust over na te denken.

Auteur: Michael Gleich